آرزو...

آرزوی من این است که دو روز طولانی
درکنار تو باشم فارغ از پشیمانی

آرزوی من این است یا شوی فراموشم
یا که مثل غم هر شب گیرمت در آغوشم

آرزوی من این است که تو مثل یک سایه
سر پناه من باشی لحظه ی تر گریه

آرزوی من این است نرم و عاشق و ساده
همسفر شوی با من در سکوت یک جاده

آرزوی من این است هستی تو من باشم
لحظه های هوشیاری مستی تو من باشم

آرزوی من این است تو غزال من باشی
تک ستاره روشن در خیال من باشی

آرزوی من این است در شبی پر از رویا
پیش ماه و تو باشم لحظه ای لب دریا

آرزوی من این است از سفر نگویی تو
تو هم آرزویی کن اوج آرزویی تو

آرزوی من این است مثل لیلی و مجنون
پیروی کنیم از عشق این جنون بی قانون

آرزوی من این است زیر سقف این دنیا
من برای تو باشم تو برای من تنها

باورم نمیشود...

کاش در کنارم بودی ، کاش میتوانستم تو را در آغوشم بگیرم و نوازش کنم.
باورم نمیشود که از من اینهمه دور هستی و فاصله بین من و تو بیداد میکند.
کاش می توانستم دستانت را بگیرم و با تو به اوج خوشبختی بروم.
کاش میتوانستم بوسه ای بر گونه مهربانت بزنم، ای کاش ، کاش ، کاش…
دلم بدجور هوای تو را کرده هست عزیزم،دلم بدجور در حسرت دیدار تو هست ای بهترینم.
باورم نمیشود ، این همه فاصله در بین من و تو غوغا میکند
و دریای غم و دلتنگی در قلبهایمان طوفان به پا میکند ،
امواج تنهایی مثل خنجر در قلب هایمان مینشیند و ای کاش در کنارم بودی،
کاش بودی و دلم را از امید وآرزوهای انباشته شده خالی میکردی باورم نمیشد ،
سخت استباور کردنش،
با نبودنت در کنارم گویا در این دنیا تنهای تنهایم .
بی کس ، بی نفس ، میروم باهمان پاهای خسته ،
در جاده ای که به آن سوی غروب خورشید ختم شده است.
کاش که تو در کنارم بودی، دیگر هیچ آرزویی از خدای خویش نداشتم.
سخت است ولی باید نشست در گوشه ای و گریست و انتظار کشید
تا تو به سوی من بیاییو ای کاش تو در کنارم بودی
باورم نمیشود رفته ای و بار سفر را بسته ای ،
دلم بدجور برای تو تنگ است،
باورم نمیشود که رفته ای…

مرغ عشق...

.

                            تو مرغ عشقی و در جانم آشیانه گرفتی
                               هزار گلشن دل را به یک بهانه گرفتی
                                 مرا دلیست که هرگز به دلبری نسپردم
                                   در این خرابه ندانم چگونه خانه گرفتی
                                      من آن کبوتر پروازی ام که رام نبودم
                                        مرا به دام کشیدی به آب و دانه گرفتی
                                          به برق خشم براندی به ناز چشم بخواندی
                                            ببین کبوتر دل را چه دلبرانه گرفتی
                                              جوانه ها به دلم از نسیم عشق تو سر زد
                                                شدی چو آتش و در نطفه ای جوانه گرفتی
                            بهای ناز تو جان بود اگر دریغ نکردم
                               در این معامله هم بارها بهانه گرفتی
                                  چگونه نام وفا می بری که از ره یاری
                                     به یاد من ننشستی , سراغ من نگرفتی
                                       هزار مرغ غزلخوان به نام عشق تو پر زد
                                         میان آن همه بال مرا نشانه گرفتی      
                                            چو بلبلان بهاری ترانه خوان تو بودم
                                               به صد بهانه ز من لذت ترانه گرفتی
                                                 بیا بیا که پس از شِکوِه ها هنوز هم ای یار
                                                   تو مرغ عشقی و در جانم آشیانه گرفتی   

   

نگاه مهربان...

من او را دیده بودم نگاهی مهربان داشت.
 غمی در دیدگانش موج می زد ,که از بخت پریشانش نشان داشت.
 نمی دانم چرا هر صبح ، که چشمانم به بیرون خیره می شد.
 میان مردمش می دیدم و بازغمی تاریک بر من چیره می شد.
شبی در کوچه ای دور
 از آن شب ها که نور آبی ماه, زمین و آسمان را رنگ می کرد
 از آن مهتاب شب های بهاری,که عطر گل فضا را تنگ می کرد

 در آنجا ، در خم آن کوچه ی دور نگاهم با نگاهش آشنا شد

 به یک دم آنچه در دل بود ، گفتیم سپس چشمان ما از هم جدا شد
 از آن شب ، دیگرش هرگز ندیدم تو پنداری که خوابی دلنشین بود
 به من گفتند او رفت, نپرسیدم چرا رفت

ولی در آن شب بدرود ، دیدم
که چشمانش هنوز اندوهگین بود

مرا باز گردان...

کسی با سکوتش،

مرا تا بیابان بی انتهای جنون برد

کسی با نگاهش،

مرا تا درندشت دریای خون برد



مرا باز گردان

مرا ای به پایان رسانیده

- آغاز گردان !

   

دوستت دارم همیشه...

دیر زمانی است که از رفتنت گذشته و چه سخت است انتظار ی که به پایان نخواهد رسید
انتظاری که امید در آن نیست
انتظاری که درکش مبهم است امیدی نیست
و باز هم شاید امیدی هست اگر نبود تحمل ندیدنت سخت تر از این بود که هست
دلم برای لحظه های با تو بودن تنگ است
برای دیدنت
دلم تنگ است
عشقم
کاش …
دیگر نمی توانم نه دیگر توان نوشتن ندارم
اثری که از دل به دستانم رسیده نیرویم را می گیرد
در عجبم از صبری که خدایمان می دهد
فکر می کردم بدون تو نابودم ولی باز هستم و خواهم بود
کاش آرامشت را بر هم نزنم که من صبرم به خاطر آرامش توست
ناله هایم را بی پاسخ نگذار
با من سخن بگو …
 دوستت دارم تا همیشه....

مرگ...

 

با سلامی دیگر، به همه آنهایی، که تو را می خوانند

 با تو خواهم گفت بر من چه گذشته است رفیق

 که دگر فرصت دیدار شما، نیست مرا

 نوبت من چو رسید، رخصت یک دم دیگر، چو نبود

 مهربانی آمد، دفتر بودن در بین شما را آورد

 نام من را خط زد و به من گفت که باید بروم

  

از من نپرس...

از من نپرس
 چقدر دوستت دارم
 اینجا در قلب من حد و مرزی برای حضور تو نیست
 به من نگو که چگونه بی تو زیستن را تمرین کنم
 مگر ماهی بیرون از آب میتواند نفس بکشد
 مگر می شود هوا را از زندگیم برداری و من زنده بمانم
 بگو معنی تمرین چیست ؟
 بریدن از چه چیز را تمرین کنم ؟
 بریدن از خودم را ؟
 مگر همیشه نگفتم که

 تو هم پاره ای از تن منی …

 از من نپرس که اشکهایم را برای چه به پروانه ها هدیه می دهم

 همه می دانند که دوری تو روحم را می آزارد
 تو خود پروانه ها را به من سپردی که میهمان لحظه های بی کسی ام باشند
 نگاهتت را از چشمم برندار

 مرا از من نگیر …

 هوای سرد اینجا رو دوست ندارم
 مرا عاشقانه در آغوش بگیر که سخت تنهام