˙·٠• سمفونی سکوت˙·٠•
/من عاشق تنهاییم//سرگشته شیداییم//دیوانه ی رسواییم/تو هر چه می خواهی بگو˙·٠• سمفونی سکوت˙·٠•
/من عاشق تنهاییم//سرگشته شیداییم//دیوانه ی رسواییم/تو هر چه می خواهی بگو
اطاق خالی...
طعم تلخ قهوه
پکهای عمیق و با فاصله به سیگار
یک نگاه سرد و آرام ...
خیره به خالی پر از دود اتاق
و صفحه برفکی تلویزیون قدیمی همراه با خشی خشی بم
تکمیل میشود خواب آلودگی روزهای من...
چقدر وقت دارم ...
به هیچ چیز ...
فکر نکنم ...
تا دیر نشده بیا...
امروز اگر نیایی دیر میشود،
سایه من از ردپای آشنای تو بر روی دلم دور میشود
وهمچنان دورتر میشود تا به آغاز فراموشی یکدیگربرسیم
و این یک آه حسرت است و این آخرین فرصت است
و اینجاست که حتی اگر در آینه بنگریم ،
تصویر رخ خودمان را هم نخواهیم دید
و ما جزو آرزوهای محال میشویم
و حسرت امیدهای ما را خاکستر میکند
منی که شب نشینم چگونه با خورشید باشم ؟
من حتی با ستاره ها نیز همنشین نبوده ام!
حالا تو در انتظار طلوع رویاهای خودت نشسته ای
و من در انتظار اینم که رویاهای دیروز، با دلم همراه شوند!
وقتی خیسی سرزمین چشمانم همیشگیست
آمدن باران دگر آن شور را ندارد
این مرام بی مرامی ات،
این وفای بی وفایی ات ،
این محبت نامهربانی هایت ،
در حق دلم مرا مثل آتش رو به خاموشی کرده است
خیلی وقت است در دریای بی انتهای غمهایت غرق شده ام
اما تو ای شناگر ماهر مرا در حال غرق شدن هم ندیدی
چه برسد به شنیدن فریادم در زیر آب
دلم هوای تو دارد...
دلم هوای تو دارد
عجیب است.
دلم که میگیرد انگار قناری هاهم
افسرده می خوانند.
انگار بید مجنون حیاط هم
با اسمان کوچه قهر میکند.
عجیب است شمعدانی لب حوض هم
برایم لب ورچید.
فواره ی پارک هم امروز به من
اشک هدیه داد.
دلم هوای تو را دارد.
دلم هوای عجیبی دارد...
دلم هوای عجیبی دارد
هوای کسی دور
دورتر از فاصله ها
و من با پاهایی زخمی و دلی خون خورده
کوره راهها را در پی او می گردم
و کوچک و کوچک تر می شوم
و به جایی می رسم
که غرور مرده
و احساس له شده
آه...دلم هوای عجیبی دارد
هوای کسی گرم
گرم تر از خورشید
و من با رویی زردتر از یک آفتابگردان
وسعت گلبرگهای اندیشه ام را
رو به سوی او می گردانم
و هر لحظه که غروب نزدیک و نزدیکتر می شود
من تاریک و تاریکتر می شوم
دلم هوای عجیبی دارد
هوای کسی خیس
خیس تر از یگ باران
و من خاکی تر و پست تر از یک کویر
چشم به راه می نشینم
و با خیال واهی باریدن
گرمای جگرسوز خورشید را
به امید سبز شدن
تاب می آورم
آری...دلم هوای عجیبی دارد
هوایی که بوی تو را می دهد
و گاه می اندیشم که شاید دلم
هوای تورا دارد...
تو رفتی...
شب بود باران نمی بارید
شکوفه لبخند نمی زد
اولین شب بود و پی اش هزار شب و پیشش هیچ شب
از آسمان برف می آمد
و تو نگاهت را در کوله باری خواستنی گذاشتی
و عزم رفتن کردی
فاصله ی نگاه تو تنها به اندازه ی یک نت بود
نه یک پرده...
تنها نیم پرده
دیگر اشک هایم هم برایت حرمت نداشت
رو به پنجره((ها))کردم
چقدر برف…
((عزیزم امشب نرو برف هم بهانه ای است برای نرفتتنت))
و تو رفتی...
ساده حتی بی هیچ لبخندی یا حتی کلامی رفتی
و امروز فردای دیشب
عجب فاصله ی نگاهمان را زیاد کردی
ممنونم از مهتاب خانم بابت ارسال این مطلب
خاطرات...
کمر بسته ام به خودکشی ...
بیخیال هم نمی شوم ...
هم دست اند با من ؛
این سیگارهای تلخ و آن خاطـرات...